Een veilig thuis
Het is zondagmiddag. Omdat ik benieuwd ben hoe het gaat in de Ronde van Vlaanderen zet ik de tv aan. Het journaal is bezig. Uiteraard gaat het over de oorlog in Oekraïne. Het Russische leger trekt zich terug uit Kiev. Daarbij laten ze een spoor van verwoesting achter. De nieuwslezeres waarschuwt dat de beelden die we gaan zien schokkend zijn. Het beeld is verbijsterend: midden op de slingerende straat liggen lijken, her en der verspreid, zo ver als het oog reikt. Hier en daar loopt een verdwaasde man of vrouw. Langs de straat staan huizen. De meeste zijn kapotgeschoten. Onbewoonbaar. Het maakt op een verschrikkelijke manier duidelijk hoe onveilig de wereld wordt zonder huis, zonder schuilplaats. En dat in een land drie grenzen verder dan de onze.
Mensen slaan op de vlucht, op zoek naar nieuwe veiligheid. Er komen ook vluchtelingen naar Nederland. Gemeentes zijn druk bezig om veilige huizen aan hen te bieden en vragen daarbij onze hulp. Zo maakten we enkele weken geleden een leegstaande koopwoning geschikt om een Oekraïens gezin in te huisvesten. Het was hartverwarmend om te zien hoe gastvrij het gezin door buren en buurtgenoten werd ontvangen. Maar ze komen helaas niet alleen uit Oost-Europa.
Vorige week was ik op bezoek bij een huurder. Hij vertelde dat naast hem een Syrisch gezin woonde. Ze waren gevlucht uit Aleppo, een stad die bijna volledig is weggevaagd door de Syrische bombardementen. Het gezin was goed geïntegreerd en sprak goed Nederlands. Dat dwingt respect af. Je land verlaten omdat je geen veilig thuis meer hebt. En dan in een vreemd land helemaal opnieuw beginnen. Maar het is helaas niet nieuw. Vluchtelingen zijn van alle tijden. Dat bleek wel uit het verhaal dat de buurman van het Syrische gezin vertelde. Hij had een Frans klinkende achternaam. Ergens in de 18e eeuw (!) waren zijn voorouders naar Nederland gevlucht. Ze waren Hugenoten: een religie die in Frankrijk werd vervolgd. In Nederland vonden vele duizenden van hen een veilige nieuwe plek. Ze zijn niet meer te onderscheiden van ‘gewone’ Nederlanders, zo die al zouden bestaan. Alleen hun achternaam vertelt nog een vluchtelingen-verleden.
Een veilig thuis. We vinden het in Nederland zo vanzelfsprekend. Terwijl het eigenlijk heel bijzonder is. Ik hoop dat u zich nog lang veilig kunt voelen in uw eigen huis. En dat u nieuwe vluchtelingen net zo welkom heet als de buurtgenoten van het Oekraïense gezin. En de buurman van het Syrische gezin.
- Marco
